هزارو یک اسم داری و من از آن همه لطیف را دوست تر دارم که یاد ابر و ابریشم و عشق می افتم خوب یادم هست از بهشت که آمدم تنم از نور بود و پروبالم از نسیم بس که لطیف بودم توی مشت دنیا جا نمیشدم اما زمین تیره بود

کدر بود سفت بود و سخت .دامنم به سختی اش گرفت و دستم به تیرگی اش آغشته شد و من هر روز قطره قطره تیره تر شدم و ذره ذره سخت تر.من سنگ شدم و سد و دیوار .دیگر نور از من نمی گذرد دیگر آب از من عبور نمی کند روح در من روان نیست و جان جریان ندارد.حالا تنها یادگاری ام از بهشت و از لطافتش چند قطره اشک است که گوشه ی دلم پنهانش کرده ام گریه نمیکنم تا تمام نشود می ترسم بعد از آن از چشم هایم سنگ ریزه ببارد.