غزل

دلم می خواست غزل صدایت کنم

تا شعری نو در چشم ها نوشته شود

تاریک تر از همیشه

راه به خانه نمی برم

و حکایت دستهای من و شانه های تو

... منسوخ ترین افسانه روزگار می شود

در حجم اندوهی که ریشه کرده در واژه ها

قصیده ی آغوش تو شکل می گیرد

و تکرار نام تو از زبان من،

عاشقانه ترین ترانه ی دنیاست که فراموش می شود

نگاهت را به شعرم بفرست

تا لبانم به طعم غزل شود...