نقش سایبان در معماری اقلیم‌های ساحلی ایران بیشتر به منظور جلوگیری از نفوذ باران به قسمت‌ های خارجی خانه بوده است. در مناطق ساحلی دریای مازندران از انواع حصیر‌ها و گیاهان استفاده می‌شده تا ایوان و دالان ‌های خانه از نفوذ باران در امان باشند. همچنین سایبان‌ ها راه حل مناسبی برای سقف آغل‌ ها، آلاچیق ‌ها و انبار‌ ها بوده‌اند. در مواردی که یک انبار برای نگهداری محصولات یا حیوانات در نظر گرفته می‌شد، با استفاده از سایبان‌ های مختلف، یک جان پناه موقت بوجود می‌آمد که طبیعتاً در فصل ‌های گرم سال این سایبان‌ ها از بین می‌رفتند و دوباره لازم بود تا در سال آینده، فکری به حال سقف آن کرد.

موارد دیگری از نقش سایبان در معماری ایرانی مربوط به استفاده از گیاهان پهن برگ به عنوان سایبان است. در بسیاری از شهر‌های ایران از درخت مو به عنوان سایبان استفاده می‌شده به این شکل که داربست ‌هایی با چوب، بر روی راهرو یا حیاط مرکزی نصب می‌کردند و شاخه ‌های تاک را به آن می‌چسباندند. به مرور زمان این شاخه‌ها رشد کرده و کل داربست را می‌پوشاندند و به این ترتیب یک سایبان گیاهی ایجاد می‌شده که بالطبع تنها در زمان تابستان، کارایی داشته زیرا تاک در فصل پاییز و زمستان تقریباً تمام برگ‌ های خود را از دست می‌دهد.